Szantaż

Gdy księżniczka Faye kopała i krzyczała, zły król zacieśnił uścisk, a on uderzył ją w tyłek. „Nie, przestań!! Daj mi odejść!” – zapytała ze złością Faye, ale szedł dalej, aż dotarł do powozu konnego. – Nie ujdzie ci to na sucho! – krzyknęła, gdy wrzucił ją nieostrożnie. „No cóż, już to zrobiłem…” zaśmiał się niskim, pustym śmiechem. Faye westchnęła. Nie zamierzał zmieniać zdania. W miarę jak ogromny zamek stawał się coraz mniejszy w oddali, Faye próbowała wymyślić plan ucieczki, ale kilka minut później po prostu się poddała. Próbowała więc pogrzechotać po kratach, ale ku jej przerażeniu okazało się, że są zrobione...

Cześć, mam na imię Lyn, chcę opowiedzieć, co mi się przydarzyło. Kilka miesięcy temu. Wiem, że byłam suką i głupią dziewczyną. Naprawdę coś zrobiłem zranić mojego męża. Nigdy więcej tego nie zrobię. Naprawdę nie mam ochoty wnikać w to, co Zrobiłem, ale powiem tylko, że nie było to zbyt miłe. Nie wiem dlaczego, bardzo kocham mojego męża. Ale błagałem mojemu mężowi drugą szansę, a on się zgodził. Wiem, że mnie kocha i Było mi bardzo przykro z powodu tego, co zrobiłem. Kocham go bardzo; Byłem gotowy to zrobić o cokolwiek poprosił. Chciałem tylko, żebyśmy do siebie wrócili. Ale ja nie spodziewaj...

Lexi była uczennicą liceum, która grała w szkolnej drużynie siatkówki. Pomimo tego, co mówiła jej matka, pojawiła się w szkole w mundurku. Jej gruba biała dupa naciągnęła spodenki do siatkówki i ledwo mogła w nich pozostać, podczas gdy jej piersi były obrysowane przez koszulkę i każdy mógł je zobaczyć. Lexi była grubą, białą dziewczyną z pewnym temperamentem. Właśnie dotarła do szkoły, kiedy nauczyciel powiedział jej, że nie może wychodzić w mundurku, chyba że ćwiczy i spóźnia się na trening siatkówki. Gdy już zaczęła odchodzić, usłyszała, jak czarni woźni rozmawiają o niej. Udawała, że ​​ich nie słyszy, dopóki starszy woźny Phil nie...

„Co tu się do cholery dzieje!?!?” — powiedział Tim, starszy kapitan. – Możemy wyjaśnić… – zacząłem. „-Alex!? Jesteście nadzy!?” powiedział Tim. Sięgnął do przodu i wytrącił nam ubrania z rąk, odsłaniając zwisające rupiecie. Cholera jasna! Tim sięgnął do kieszeni i wyciągnął telefon, podniósł go i postawił przed nami. Jego telefon wydał dźwięk „kliknięcia”, więc odłożył go z powrotem i schował do kieszeni. „Spotkacie się ze mną tutaj po następnym meczu na małą pogawędkę, albo to zdjęcie pojawi się wszędzie. Zrozumieć? Kiwnęliśmy głowami. „A teraz ubieraj się i wyjdź!” - krzyknął, po czym odszedł. Szybko zabraliśmy się za zbieranie naszych rzeczy i...