Nigdy nie oglądaj się za siebie_(2)

Wstęp



- Słyszałem, że ktoś wprowadził się do rezydencji - powiedział Mały Jeremy rzeczowym tonem. Jego młodzieńczy głos był mocny i pewny siebie, a jego pierś unosiła się wysoko, gdy mówił.

– Kłamca – odwarknął natychmiast Porter. To było niemożliwe, wszyscy wiedzieli, że ten dom jest nawiedzony.

Obaj mieli wtedy 7 lat, a ich wyobraźnia nieustannie tworzyła historie. Wiele z ich historii dotyczyło tajemniczej rezydencji, która leżała na szczycie górzystego terenu otaczającego ich miasto w Kolorado. Obaj byli przekonani, że jest nawiedzony, więc perspektywa, że ​​ktoś go zamieszkuje, była niezrozumiała.

„Nie”, Jeremy żywo potrząsnął głową. „To prawda, Porter, przysięgam”.

Porter, który był przystojnym młodym chłopakiem z brązowymi włosami sterczącymi z przodu, zmarszczył brwi. - Cóż, udowodnij to.

"W jaki sposób?" — zapytał Jeremy.

– Pójdziemy sami zobaczyć – oznajmił odważnie Porter.

"Jesteś szalony."

– Kochanie – uśmiechnął się Porter.

Młoda duma Jeremy'ego była teraz zagrożona. „Dobrze, pójdziemy teraz, jeśli jesteś taki wspaniały”.

- Dobra - Porter wstał i zaczął iść w kierunku rezydencji.

Obaj skrycie czuli się nieswojo, gdy szli ścieżką.







Było wcześnie rano przed szkołą, ich miasto było stosunkowo małe, więc szkoła była w odległości spaceru. Ale gdy ta dwójka wędrowała dalej w dzicz, niepewność zaczęła ogarniać ich serca.

„Porter”, Jeremy zwrócił jego uwagę, gdy chrupali opadłe liście, „Może powinniśmy wracać… Spóźnimy się na zajęcia”.

„Nie, musimy to rozwiązać” – odpowiedział Porter, udając detektywa, gdy przyspieszył.

Nie trzeba było przyznać, że Jeremy nie wiedział na pewno, czy ktoś się wprowadził, i zaczynał się niepokoić w miarę postępów. Szczerze mówiąc, otoczenie było niepokojące. Drzewa górowały nad chłopcami i prawie żadne poranne światło nie było w stanie przebić się przez liście.

- Już prawie jesteśmy na miejscu, dalej - Porter zaczął biec, a Jeremy podążył tuż za nim.

Porter był zbyt przepełniony adrenaliną, by słyszeć odgłosy przed sobą. Odgłosy były subtelne, po prostu szelest liści i co tam jeszcze, ale były zauważalne dla Jeremy'ego, który był na krawędzi. Zatrzymał się w martwym punkcie.

Porter kontynuował przez kilka sekund, zanim zauważył, że jego przyjaciel urwał. "Co jest nie tak?" Odwrócił się i spojrzał na Jeremy'ego.

– Myślę… – powiedział Jeremy, a jego głos drżał ze zdenerwowania.

"Hę?" Porter wyglądał na zmieszanego.

Właśnie wtedy liście, z których Jeremy wcześniej słyszał odgłosy, zaczęły się fizycznie marszczyć. Westchnął, Porter był zaskoczony wyrazem ogromnego strachu na jego twarzy. Porter zaczął pytać, co się stało, ale gdy to robił, Jeremy odwrócił się i zaczął biec.

"Gdzie idziesz?!" Porter natychmiast wrzasnął za Jeremym, który biegł tak szybko, jak tylko mógł, w przeciwnym kierunku.

"Kurczak!" - wrzasnął Porter, teraz zirytowany. Nadal był zdeterminowany, by dostać się do rezydencji. Porter był taki dziwny, brakowało mu strachu, który większość posiada, jeśli chodzi o przygody i podróże. Odwrócił się, by kontynuować.

Wtedy zauważył szelest liści.

"Witaj?" zaczął czuć nadmierną ilość strachu wkradającego się do jego serca, poczuł, że robi krok do tyłu.

Przełknął ślinę, gdy siła, czymkolwiek była, zaczęła się zbliżać i zbliżać. Z jakiegoś dziwnego powodu, pomimo śmiertelnie przerażonego, nie uciekł. Porter poczuł dziwną potrzebę pozostania tam, gdzie był, i stawienia czoła potworowi. Przybrał odważną minę i przyjął postawę bojową. W rzeczywistości siedmiolatek wyglądał dość śmiesznie, stojąc samotnie w lesie i przygotowując się do walki. Jednak w jego umyśle Porter był wielkim wojownikiem, który miał zmierzyć się z prawdziwie złą siłą.

Sekundy wydawały się przedłużać, czuł każde uderzenie serca, które waliło bezlitośnie w jego klatkę piersiową i każdą kroplę potu spływającą po jego ciele.
Wstrzymał oddech, gdy coś zaczęło wychodzić z krzaków.

Z krzaka wyszła dziewczyna. Nie była od niego starsza i tylko trochę niższa. Ta tajemnicza dziewczyna wyszła, wydając kilka pomruków irytującego niezadowolenia. Podniosła wzrok i zobaczyła Portera, dwoje zamkniętych oczu, a on się uspokoił. Uśmiechnęła się.

Gdy tylko Porter się uspokoił, zaczął się napinać, gdy tylko nawiązał kontakt wzrokowy. Była najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widział.

- Och - zapiszczała dziewczyna - Cześć. Miała kruczoczarne włosy związane w kucyk i miała na sobie piękną czerwoną sukienkę, która zaczynała się brudzić od natury, przez którą wędrowała.

Przełknął ślinę i spróbował się z nią przywitać, ale wyszedł z tego tylko niesłyszalny szept. Jej oczy. Były jasnoniebieskie i nie mógł odwrócić wzroku.

Zrobiła uroczy uśmiech, kiedy cierpliwie czekała, aż się pozbiera i odpowie. "Kim jesteś?" — zapytał Porter.

- Jestem Alice - uśmiechnęła się.

„Jestem Porter”, po tym jak to powiedział, obaj wpatrywali się w siebie przez kilka sekund. Porter nie wydawał się do końca przekonany, że jest normalną dziewczyną, a nie jakimś potworem.

„Moja rodzina i ja właśnie się tam wprowadziliśmy” – wskazała na drzewa.

"Nawiedzony dwór?!" powiedział z niedowierzaniem, zaskoczony, że Jeremy nie kłamał.

„Cóż, nie wydaje mi się, żeby było nawiedzone,” Alice chwyciła swoją sukienkę i spojrzała na ziemię z uśmiechem.

Porter, nie chcąc za bardzo przestraszyć ładnej nowej dziewczyny, zamknął temat. – Chodzisz do Jeffersona? – spytała nerwowo.

„Tak, oczywiście, jest tylko jedna szkoła” – odpowiedział.

- Czy możesz mi pokazać, jak się tam dostać... Zgubiłam się - przyznała.

„W porządku, i tak jest tu strasznie. Chodź za mną!” Odwrócił się i razem poszli ścieżką.

„Byłam zagubiona, nie przestraszona” – poprawiła, gdy szli do serca miasta.

„Tak, jasne” – zaśmiał się. „Powinieneś poznać mojego przyjaciela Jeremy'ego. Myślał, że jesteś potworem i uciekł!”

– Zostawił cię samą?

"Tak."

„Nie zrobiłbym tego. Przyjaciele muszą trzymać się razem, bez względu na to, jak przerażający jest potwór”.





Mijają lata





Niedługo po ich spotkaniu Porter zaczął zauważać siniaki. Na początku były małe, tylko kilka guzków i przebarwień na jej ramionach. Ale z biegiem lat było coraz gorzej. Rzadko zdarzały jej się siniaki w widocznych miejscach, ale co jakiś czas spotykała się z nim rano z podbitym okiem lub czerwonymi śladami na szyi. Porter nigdy nie pytał. Na początku był taki młody i nie rozumiał, ale zauważył. Pamiętał jedną sytuację, kiedy przyprowadziła go do swojego domu, mieli wtedy około 9 lat iz jakiegoś powodu Alice odmówiła pójścia z nim na basen. Po kilku godzinach nękania jej w końcu się zgodziła, a wtedy Porter dowiedział się, dlaczego tak się wahała.

Kiedy wyszła w kostiumie kąpielowym, biedna młoda dziewczyna miała rzęsy i siniaki na plecach i żebrach. Porter pamiętał, jak patrzył na nią od góry do dołu, a potem starał się nie zachowywać nienormalnie. Zauważyła to jednak i zrobiła się czerwona ze wstydu, po czym kontynuowała pływanie.

Niedługo potem dorósł na tyle, by zrozumieć.

Porter i Alice byli razem prawie codziennie od czasu spotkania w lesie, ale on nigdy nie poznał jej ojca. Alice nigdy by o nim nie wspomniała, a Porter nigdy by o to nie zapytał. Wiedział, że jest ważnym dyrektorem jakiegoś dobrze prosperującego banku i zarządza nimi wszystkimi w oddalonym o zaledwie kilka kilometrów Denver. Dlatego byli tacy bogaci. Ale wyglądało na to, że nigdy nie było go w domu, tylko wieczorami, a kiedy był w domu, Alice nigdy nie zapraszała go do siebie.

Porter powoli zdawał sobie sprawę, że jej tata musi ją bić. Był jeszcze młody, pomysł zrodził się w jego głowie w wieku 10 lat i powoli stawał się dla niego coraz bardziej jasny.

Pewnego dnia, gdy oboje mieli około 14 lat, Alice pojawiła się w domu Portera o drugiej w nocy. Robiła to często, nigdy nie wyjaśniając dlaczego... Ponieważ Porter wiedział. Jednak tym razem było inaczej... Jeszcze nigdy nie widział jej tak pobitej twarzy. Jej twarz była spuchnięta, a jej nos krwawił.

„Jezu Chryste”, powiedział cicho, ale z niepokojem, „Chodź tutaj”. Złapał ją za ramię i talię, gdy weszła do salonu.

„Nic mi nie jest”, powtarzała, oszołomiona i nie w odpowiednim stanie umysłu, „po prostu upadłam”.

Porter posadził ją na kanapie i pospiesznie wyjął worek lodu. Usiadł obok niej i zaczął przyciskać lód do jej twarzy. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, ona wpatrywała się w deski podłogowe, podczas gdy on przesuwał dłonią w górę iw dół jej pleców. Cisza była intensywna, jakby dzwoniło im w uszach, gdy dusili się w emocjach.

Nagle ściana ciszy została przełamana przez załamanie się Alice. Łzy popłynęły jej z oczu i opadła na pierś Portera, gdzie objął ją silnym uściskiem.

– Pieprzyć tego drania – powtarzał Porter, obejmując ją mocno, a łzy spływały mu po twarzy. Alice nigdy nie powiedziałaby słów „On mnie bije”, ale od tego momentu było zrozumiałe, że oboje wiedzieli, a on zawsze był przy niej.

Po tym, co wydawało się godzinami płaczu, Alice zasnęła w jego ramionach. Pamiętał, jak żywo całował ją w głowę i szeptał „Kocham cię” do swojego śpiącego najlepszego przyjaciela. Nic romantycznego nigdy się między nimi nie wydarzyło, ale oboje kochali się i nie było czasu, w którym nie byli dla siebie, i to nie była tajemnica.

Przekonała go, by nie mówił władzom. Z perspektywy czasu było to głupie i samolubne ze strony Portera, ale był dzieckiem i nie wiedział nic lepszego.

Przez długi czas wydawało się, że Porter zawsze wspierał Alice i jej ciężkie życie. Ale pewnego dnia, gdy miał 15 lat, wszystko się zmieniło. To było wspomnienie, które nawiedzało go w snach przez wiele lat.

Jego matka i ojciec zawołali go do salonu, gdzie oboje siedzieli trzymając się za ręce. Pamiętał, jak żołądek mu się zapadał i zajęty próbował dowiedzieć się, co mogło być nie tak. Ale po długiej rozmowie o tym, jak bardzo go kochali, otrzymał odpowiedź.

Cała sytuacja wyglądała jak scenariusz rozwodowy, ale Porter wiedział, że jego rodzice byli szczęśliwym małżeństwem. W rzeczywistości nie był to rozwód. U jego matki zdiagnozowano raka płuc.

Nigdy w życiu nie paliła papierosa.
Rak płuc.

Przez jakiś czas nienawidził wszystkiego, ale kochał swoją mamę do samego końca. Kiedy umarła, miał taką pustkę w sercu. Alice robiła wszystko, co mogła, aby wypełnić tę pustkę i codziennie pomagała w jego depresji. Najbardziej poruszony był jednak jego ojciec.

Rok po śmierci matki on i ojciec byli dla siebie wsparciem. Ale ich związek nigdy nie był w porządku. Nigdy nie wyleczył się z rany pozostawionej przez raka.

2 lata po jej zdiagnozowaniu i 1 rok po jej śmierci. Wszystko powoli zaczęło wracać do normy.

Jednak ich sytuacja wcale się nie poprawiała.

Pewnego zimowego weekendu Alice zaginęła. Nie do końca zaginęła, ale w ogóle nie pojawiła się w domu Portera i nie odpowiadała na jego SMS-y. To oczywiście nie było takie wielkie, bo to były tylko 3 dni, ale uznał to za dziwne. Zwykle przynajmniej się z nim zameldowała.

W poniedziałek nie było jej w szkole. W swoim domu zaczął się niepokoić. Porter właśnie przygotowywał się do wędrówki do jej domu, kiedy pojawiła się w jego drzwiach. I był przerażony tym, co zobaczył.

Alice nie była fizycznie ranna. Ale ona nie była Alicją. Jej włosy były w nieładzie, a oczy szeroko otwarte, jakby właśnie patrzyła w oczy ducha. Tusz do rzęs był rozmazany na całej jej twarzy, a jej ciało było sztywne jak deska.

Przeszła obok niego, nie mówiąc do niego: „Alice, co się dzieje?!” Zapytał zaniepokojony.

Zignorowała go i usiadła na jego kanapie.

Przykucnął przed nią. „Co się kurwa stało, Al?” zapytał, patrząc prosto w jej piękne niebieskie oczy, które były szkliste i nie reagowały. „Co on ci, kurwa, zrobił?” Mruknął do siebie.

Kiedy nie odpowiedziała, zaczął podnosić jej koszulkę, szukając obrażeń. Poza zwykłymi siniakami nie było w nim nic niezwykłego.

- Alice, przerażasz mnie - stwierdził.

Przemówiła urażonym głosem, którego nigdy wcześniej u niej nie słyszał: „Moja matka odeszła”.

„Po lewej gdzie?”

- Odeszła... Zostawiła mojego tatę - wymamrotała.

Jej matka nigdy nie była aż tak złą osobą. Była bita tak samo jak jej córka i jechała na tym samym wózku, ale nigdy nie stanęła w obronie swojej córki, co uczyniło ją złą matką w umyśle Portera. - Cóż, to dobrze, możesz teraz z nią mieszkać - powiedział Porter z nadzieją w głosie, zraniła go myśl, że już jej nie zobaczy, ale miał nadzieję, że ucieknie przed tym potwornym mężczyzną.

„Nie Porter, nie rozumiesz,” Alice próbowała mówić, „Ona odeszła, odeszła w środku nocy… Zostawiła mnie”.

Westchnął. - Tak mi przykro, Alice - przytulił ją.

Gdy Alice oparła głowę na jego muskularnym ramieniu, zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu więcej. Tak bardzo tego chciała, ale wiedziała też, że to spowoduje problemy.

„Mój tata…” Wykrztusiła impulsywnie.

Odsunął się od niej. - Twój tata co? Teraz martwi się, jak zareaguje jej ojciec.

Patrzyła mu w oczy, głęboko brązowe oczy. Desperacko próbował odczytać jej, kiedy pociągnęła nosem.

„Twój tata, Alice, czy on cię skrzywdził?” — zażądał cicho Porter.

"Nie."

— Co on wtedy zrobił?

„Robił mi różne rzeczy”, nagle zaczęła płakać i opadła na jego klatkę piersiową.

– Dobry Boże – powiedział, gdy uświadomienie sobie wdarło się do jego głowy.

Odsunął się i wstał, a ona wstała za nim, gdy zaczął się od niej oddalać. "Co ty robisz?" Zapytała słabo.

– Dzwonię na policję – powiedział otwarcie, podnosząc słuchawkę.

- Nie - próbowała wyrwać mu telefon, który odbił.

- Alice - spojrzał na nią z niedowierzaniem - Co się z tobą dzieje?

"NIE WIEM!" Krzyknęła i sięgnęła po telefon: „NIE ROZUMIESZ, ŻE NIGDY NIE ROZUMIESZ! NIE MOŻESZ DZWONIĆ, NIE MOŻESZ!”

Porter czuł się teraz okropnie, powinien był ostrożniej dobierać słowa.

- To dla ciebie, Alice - powiedział - nie możesz mu na to pozwolić.

"To było tylko raz!" Błagała: „To było tylko raz, ponieważ moja mama odeszła. Jeśli to się powtórzy, możesz wezwać policję, od razu ci powiem. On mnie zabije, nie możesz zadzwonić”. Znowu zaczęła szlochać.

Myślał długo i intensywnie. – Dzwonię – mruknął i zaczął wybierać numery.

Alice zrobiła wtedy coś, co zszokowało Portera. Złapała mocno obiema rękami włosy, opadła na kolana i krzyknęła tak głośno, jak tylko mogła. Wrzaski były tak nieszczęśliwe i okropne, że Porter nie miał innego wyjścia, jak tylko odłożyć słuchawkę i ją pocieszyć.

„Spójrz… spójrz” – powtarzał gorączkowo – „nie ma telefonu, nie zadzwonię”.

Przestała krzyczeć i przybrała pozycję embrionalną, w której trzymał ją Porter. Przerażony i zdezorientowany Porter przełknął ślinę. „Nie zadzwonię. Ale powiedz mi, czy kiedykolwiek jeszcze to zrobi. I to ostatnia kropla”.

To było tak głupie ze strony Portera, tak nieostrożne i dziecinne. Ale nie wiedział, co innego mógłby zrobić. Wiedział tylko, że kocha Alice i chce, żeby była szczęśliwa, i nienawidzi mężczyzny, który jej to zrobił.

Kiedy Porter miał 17 lat... Jego ojciec popełnił samobójstwo. Porter znalazł go wiszącego i nigdy w pełni nie otrząsnął się z tego mentalnego obrazu. Obwiniał siebie za to, że nie był wystarczająco dobry. Gdyby był lepszym synem, jego tata nigdy by tego nie zrobił. Tak myślał.

Następne dwa miesiące były najdziwniejszymi w życiu tej dwójki. Alice wciąż była gwałcona... Ale nigdy nie powiedziała Porterowi. A Porter fizycznie nie był w stanie wyrazić słowami, co czuje do swojego ojca. Więc Alice przychodziła i oboje siedzieli w ciszy. Oboje nie wiedzieli, co powiedzieć ani jak to powiedzieć… Ale jednocześnie potrzebowali być ze sobą.

Pewnego dnia obaj siedzieli w pustym salonie Portera (przeprowadził się do swojego wuja, który mieszkał tylko kilka przecznic dalej). Nagle Alice podniosła wzrok iw jej sercu zagościło szczęście. Nie potrafiła tego wyjaśnić... Ale to tam było. To ją zaskoczyło, od dawna nie była szczęśliwa, postanowiła dać się ponieść temu uczuciu.

– Pamiętasz, jak zrobiliśmy żart Jeremiemu? Alice się uśmiechnęła, Jeremy przeprowadził się 2 lata wcześniej.

"Kiedy?" Porter teraz się uśmiechał.

„Ta lalka”.

„Och, racja… Człowieku, był taki nerwowy”.

- Krzyczał tak głośno - zaśmiała się.

„I biegł tak szybko” – dodał.

„Powinniśmy byli zabrać go przynajmniej raz do lasu, zanim się przeprowadził” — usiadła na kanapie.

– Nigdy byśmy go tam nie wsadzili – przypomniał jej Porter.

Milczała przez chwilę. — Wiesz, tam się poznaliśmy.

- Zaufaj mi... wiem - jego serce wypełniło się ciepłem.

- Kłamca... Zapomniałeś - oskarżyła.

– Nie – odparł z uśmiechem.

- Udowodnij to - na jej twarzy pojawił się uroczy uśmieszek.

„Cóż, ja i Jeremy wybraliśmy się na polowanie na potwory w opuszczonej upiornej posiadłości przed szkołą” – zaczął.

„ŹLE! Jeremy'ego nie było z tobą!”

- Tak, był... Po prostu uciekł, kiedy usłyszał, że nadchodzisz.

– Nie ma mowy… Naprawdę? Wybuchnęła głośnym śmiechem.

„Tak, naprawdę jesteś zaskoczony? Uciekł, gdy byłeś w odległości 10 stóp” — pochylił się Porter. „Ale oczywiście jestem dzielnym bohaterem, jakim jestem… Byłem przygotowany do walki z potworem”.

„Och, i jak ci to wyszło, książę z bajki?”

„Cóż, potykając się, wyszedłeś z krzaków i pomyślałem:„ Cholera, jaki uroczy potwór ”- śmiali się.

Jej uśmiech zmienił się w grymas. „A gdybyś pobiegła z Jeremym… A ja pierwszego dnia rozmawiałam z innymi dzieciakami?”

Uśmiechnął się pewnie. - Czuję, że znajdziemy drogę do siebie.

– Tworzymy całkiem niezły duet, prawda? Alicja powiedziała.

„Tak, robimy”.

– Co będziemy robić, kiedy pójdziemy na studia? Alicja znów była smutna.

„Cóż… pomyślałem, że teraz moglibyśmy pójść do tej samej uczelni” — przyznał Porter.

"Naprawdę?" Spojrzała na niego.

„Oczywiście”, powiedział z uśmiechem, „jesteśmy duetem”.

„Dziękuję, że ze mną wytrzymałeś, Porter”.

– To samo z tobą, Alu.

Alice była głęboko zamyślona, ​​ale wciąż była w stanie wymamrotać z uśmiechem: „Ile razy mam ci powtarzać, żebyś mnie tak nie nazywała?”

Porter zaczął mówić, ale ona nie słuchała. Myślała o czymś znacznie ważniejszym.

– Porter – przerwała mu.

"Tak?"

„Mój tata nigdy nie przestał”.

Cisza.

Rejestracja zajęła trochę czasu, ale kiedy to się stało, Porter zaczął wrzeć z wściekłości. Oczywiście nie na Alice, ale na jej ojca, łajdaka.

„Ten sukinsyn” Porter wstał. „Zgnije w celi”.

- Nie, nie jest - powiedziała monotonnym głosem.

- Alice, nie mam na to czasu... Umówiliśmy się - powiedział z powagą.

– Nie, nie rozumiesz – uśmiechała się teraz, na jej twarzy malowała się nadzieja.

— Czego nie rozumiem? Zaczynał się niecierpliwić, przekonany, że po prostu znowu będzie bronić ojca.

- Nie idę do college'u - była teraz pełna uśmiechu.

Porter był teraz ogólnie zaniepokojony jej zdrowiem psychicznym: „Alice, już w porządku, teraz wiem, że to musi być…”

– Nie, nie, nie – wstała. – Ty też nie.

"Alicja..."

- Uciekaj ze mną - patrzyli sobie teraz w oczy.

- Alice, to szaleństwo - potrząsnął głową.

"Dlaczego?" Roześmiała się bez przekonania. — Co nas tu trzyma, Porter?

Nie mógł odpowiedzieć.

„Widzisz, moglibyśmy to zrobić! Po prostu wystartuj i nigdy nie oglądaj się za siebie”, była teraz oszołomiona podekscytowaniem.

Porter zaczął odczuwać to samo uczucie, ale natychmiast je stłumił: „Alice. Wiem, że nasze życie było ciężkie. Ale… Nie możemy tak po prostu zrobić. To nie tak działa społeczeństwo”.

„Pieprzyć społeczeństwo”, powiedziała, Porter sam musiał walczyć z uśmiechem, „Po prostu zejdź z mapy, podróżuj po kraju. Może ŚWIAT!”

– Pieniądze – potrząsnął głową.

Spojrzała mu w oczy, Porter dostrzegł w jej oczach powagę, której się nie spodziewał. „Okradam mojego tatę. Zabiorę mu każdy pieprzony grosz. Ten kurwa na to zasługuje”.

Porter był z tym w porządku, właściwie był podekscytowany perspektywą: „Czy mógłbyś?”

Skinęła głową. „Mogę dostać miliony dolarów, Porter. Jeden z jego samochodów też”.

"W jaki sposób?"

„Czasami traci przytomność pijany przez kilka dni… Upiję go i wycofam każdego centa, jaki ma”.

Porter uśmiechnął się, ale po raz kolejny... Otarł to z twarzy, "Nie możemy tak po prostu zrobić... Co się stanie, gdy chcemy się zatrzymać... Nie możemy po prostu wiecznie być w drodze."

„Wiem. Nie myślałem tak daleko w przyszłość… Ale wiem, że tego chcę”.

„Alice, przestań gadać, proszę. Brzmi niesamowicie, ale to po prostu niemożliwe. Niewłaściwa generacja do tego. Potrzebujesz ubezpieczenia, wsparcia na życie, dyplomu ukończenia studiów…”

– Tak czy inaczej, wyjeżdżam, Porter. Przerwała mu.

Milczał, pozwalając, by dotarło do niego to, co powiedziała. Porter powoli spojrzał w jej niebieskie oczy... Te, w których się zakochał.







Kiedy Porter wrzucał torbę pełną swoich najbliższych rzeczy na tylne siedzenie Forda Mustanga z 2015 roku, zauważył, ile innych toreb tam było.

„Cholera, Al”, powiedział ze śmiechem, „Ile toreb potrzebujesz”.

„Nie moje”, siedziała za kierownicą, „Spójrz w nie”.

Zrobił tak, jak zasugerowała, a jego oczy rozszerzyły się w szoku, gdy zobaczył, co w nich było. – O mój Boże – wymamrotał. W workach było więcej pieniędzy, niż Porter mógł sobie wyobrazić.

„Tak”, powiedziała drżącym głosem, „My… Mamy miliony dolarów na tylnym siedzeniu”.

Gdy to powiedziała, oboje wybuchnęli niespokojnym śmiechem.

– Naprawdę to zrobimy? — zapytał Porter. Była czwarta nad ranem i słońce jeszcze nie wzeszło, ale powietrze było rześkie i ptaki śpiewały.

- Tak - skinęła niespokojnie głową - Jesteśmy.

– Chodźmy – powiedział, a ona uruchomiła samochód.

Warkot samochodu sportowego sprawił, że ciarki przeszły im po plecach. Dwóch nastolatków spojrzało na siebie i zaczęło wyjeżdżać na drogę.

Jednak gdy to zrobili, brama do posiadłości Alice otworzyła się.

Alice nacisnęła hamulec, chociaż jechali tylko kilka mil na godzinę, rzucili się do przodu. Szybko wyłączyła samochód.

"Schodzić!" Powiedziała i oboje się schylili.

Ojciec Alice wytoczył się z bramy. Był pijany i gnuśny. Nie wyglądał tak źle, ale miał twarz szumowiny. Porter, który właśnie widział go po raz pierwszy, patrzył na niego z nienawiścią z ciemnego samochodu.

Jej ojciec mamrotał to samo: „Gdzie jest ta pieprzona suka”.

Porter usłyszał, jak Alice mruczy obok niego: „On zobaczy samochód, zobaczy samochód”.

Porter wiedział, że ma rację. Dlatego impulsywnie wysiadł z samochodu.

Próbowała go powstrzymać, ale było już za późno, już się zobowiązał.

Szybkim krokiem podszedł do jej ojca, który zobaczył go z odległości 10 stóp.

"Co chcesz?" Krzyknął na Portera, gdy się zbliżył.

Porter uśmiechnął się przyjaźnie i wyciągnął rękę. „Cześć, panie Delmont. Prawda?”

Ojciec Alice zesztywniał słysząc swoje nazwisko w formalnej formie, musiał założyć, że Porter to jakiś partner biznesowy. "Tak to jest poprawne."

Kiedy wyciągnął rękę, by uścisnąć dłoń Portera, Porter, szybki jak kobra, zamachnął się i uderzył go prosto w szczękę.

Ojciec Alicji przewrócił się do tyłu, z jękiem upadł na tyłek. Spojrzał na Portera w samą porę, by zobaczyć nadchodzące drugie uderzenie.

Porter bezlitośnie pobił mężczyznę, „TO… JEST… ZA… CO… TY… ZROBIŁEŚ… JEJ… DUPKOWI!” Krzyczał przy każdym uderzeniu.

Porter wstał i spojrzał na ojca Alice. Był zakrwawiony i nieprzytomny. Porter przełknął złość. „Trudniej jest, gdy nie jest to mała dziewczynka, co?”

Odwrócił się, by wrócić do samochodu, ale nie był w stanie. Porter odwrócił się i dalej kopał nieprzytomnego mężczyznę. Porter zabiłby go, gdyby nie fakt, że Alice patrzyła.

Kiedy Porter skończył, powiedział po prostu: „Pieprz się”. I pobiegł z powrotem do samochodu.

Nic nie mówiąc, Alice odeszła. Obaj wyjechali z miasta z prędkością znacznie przekraczającą dozwoloną prędkość. Jazda samochodem była cicha, słychać było tylko głośny dźwięk silnika.

Kiedy ich miasto zniknęło z pola widzenia, Alice wcisnęła hamulce. Samochód zatrzymał się na poboczu prawie opuszczonej drogi pośrodku górzystego terenu. Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć.

„Słuchaj, Alice, ja…” zaczął Porter, ale przerwał, gdy zobaczył twarz Alice.

Wpatrywała się w niego szalonymi oczami. Oddychała ciężko i może oszalała nie było właściwym słowem, jej oczy były bardziej... wygłodniałe.

"Alicja?" Zapytał zmieszany. Nie odpowiadając, rzuciła się na niego.

Alice chwyciła jego twarz i oboje przeżyli swój pierwszy pocałunek. Eksplozja emocji wybuchła w ich piersiach. Alice odsunęła się i spojrzała mu w oczy. Porter również ciężko oddychał.

Alice nie skończyła, zaczęła go całować mocniej. Robiąc to, zdjęła Porterowi kurtkę. Z którego Porter wyślizgnął się i objął ją ramionami. Następnie Alice podbiegła do jego boku samochodu, obróciła nogę tak, że usiadła okrakiem na jego talii. Porter odchylił się w fotelu, poprawiając siedzenie tak, że prawie leżał.

Alice odsunęła się i odchyliła do tyłu, przez kilka sekund obserwując jego umięśnione ciało. Była nowicjuszem w seksie za obopólną zgodą, ale to nie było takie niezręczne, jak powinno być, wszystko wydawało się takie dobre. Przesunęła dłońmi w górę i w dół jego brzucha, zanim znalazła się między jego kolanami. Jęknęła, kiedy wyciągnęła jego fiuta, była pod niesamowitym wrażeniem. Porter nigdy wcześniej nie dotykał swojego penisa i był zachwycony tym uczuciem. Jej miękkie palce były niesamowite, a potem jej usta były jeszcze lepsze.

Tak naprawdę nie wiedziała, jak zrobić loda, ale była w takim momencie ekstazy, że w ogóle o tym nie myślała, zanim wskoczyła. Wydawało się, że mu się to podoba, wkrótce jęki wydostały się z jego ust i zaczął wić się z przyjemności. Alice szybko to opanowała, szła w niezłym, stałym rytmie, kiedy poczuła, jak Porter odciąga jej włosy do tyłu i pomaga jej. To było naprawdę niesamowite uczucie.

Po chwili Alice odsunęła się i zdjęła bluzę, po czym z trudem zdjęła spodnie. Zostawiając ją tylko w podkoszulku. Instynktownie potarła swoją cipkę kilka razy, zanim wspięła się na Portera.

Gdy Alice skierowała jego kutasa do środka, Porter przemówił: „Hej, Al, czy na pewno chcesz to zrobić?”

Zignorowała go jednak i zsunęła się na całego kutasa. To nie był pierwszy raz, kiedy została spenetrowana dzięki ojcu. Ale to było zupełnie inne niż te czasy. Alice zadrżała na nim, gdy oboje odzyskali panowanie nad sobą. Porter owinął ręce wokół jej talii i pomógł jej się odbić.

To uczucie nie przypominało niczego, co którekolwiek z nich kiedykolwiek czuło. Obaj jęczeli z przyjemności, przyspieszając tempo.

Po chwili intensywnego pieprzenia Alice poczuła, jak silne ramiona Portera owijają się wokół niej. Mruknął.

– Masz zamiar się spuścić, prawda? Zapytała dysząc. Pojechali szybciej.

– Tak – odpowiedział.

– Poczekaj na mnie – ledwie mogła wykrztusić z siebie słowa.

Porter próbował czekać, ale wytrzymał tylko kilka sekund dłużej. To jednak wszystko, czego potrzebowała. Obaj nastolatkowie przybyli w tym samym czasie. Alice doszła do kutasa Portera, gdy opróżniał w niej swój ładunek. Przez kilka sekund obaj zaniemówili. Trzymali się mocno, gdy dochodzili do siebie po doświadczeniu swojego życia.

Pocałowała go, „Kocham cię, Alice”. Powiedział.

Odsunęła się. „Jesteś pierwszą osobą, która to powiedziała”.

Kiedy zastanawiał się nad odpowiedzią, Alice przewróciła się na siedzenie kierowcy i uruchomiła samochód.

– Ja też cię kocham, Porter – uśmiechnęła się i uruchomiła samochód.



Tak zaczyna się ich historia...